Wheeler (2017) คนข้ามฝัน

สนับสนุนโดย

ฉันมีจุดอ่อนสำหรับStephen Dorffซึ่งประกายไฟในอาชีพการงานแรกไม่เคยถูกไฟไหม้อย่างเต็มที่ แม้ว่าเขาจะได้รับเลือกให้เป็นดาราชายแห่งอนาคตในปี 1992 จากผู้ดำเนินการละครเวทีซึ่งประทับใจกับการแสดงของวัยรุ่นในขณะนั้นในละครมวยแบ่งแยกสีผิวเรื่อง “ The Power of One ” นักแสดงไม่เคยพบว่าเฉพาะตัวของเขาในฐานะนักแสดงนำในจอใหญ่

แต่ Dorff ได้ toiled เป็นธรรมอย่างต่อเนื่องในการสนับสนุนบทบาทเช่นเขาฉูดฉาดแวมไพร์นริศปลอมฟรอสต์ในปี 1998 ของ“ ใบมีด ” และเป็นโจรปล้นธนาคารที่สองชั้นในปี 2009 ของ“ ศัตรู ”. แต่ในปี 2010 เพื่อนนักสร้างภาพยนตร์โซเฟีย คอปโปลา มอบของขวัญให้กับเขาด้วยบทบาทที่ปรับแต่งให้เหมาะกับเขาในฐานะเด็กหนุ่มรูปงามฮอลลีวูดที่ไร้เดียงสาใน “ Somewhere ” ซึ่งเป็นบทคารวะเกี่ยวกับหลุมพรางของชื่อเสียงที่ตามใจตัวเอง แม้ว่าจะได้รับการตอบรับค่อนข้างดี แต่ก็ไม่ใช่ ” Lost in Translation ” และดอร์ฟฟ์ก็กลับไปทำภาพยนตร์ B หลายเรื่องเป็นหลัก
ฉันมีจุดอ่อนสำหรับStephen Dorffซึ่งประกายไฟในอาชีพการงานแรกไม่เคยถูกไฟไหม้อย่างเต็มที่ แม้ว่าเขาจะได้รับเลือกให้เป็นดาราชายแห่งอนาคตในปี 1992 จากผู้ดำเนินการละครเวทีซึ่งประทับใจกับการแสดงของวัยรุ่นในขณะนั้นในละครมวยแบ่งแยกสีผิวเรื่อง “ The Power of One ” นักแสดงไม่เคยพบว่าเฉพาะตัวของเขาในฐานะนักแสดงนำในจอใหญ่

แต่ Dorff ได้ toiled เป็นธรรมอย่างต่อเนื่องในการสนับสนุนบทบาทเช่นเขาฉูดฉาดแวมไพร์นริศปลอมฟรอสต์ในปี 1998 ของ“ ใบมีด ” และเป็นโจรปล้นธนาคารที่สองชั้นในปี 2009 ของ“ ศัตรู ”. แต่ในปี 2010 เพื่อนนักสร้างภาพยนตร์โซเฟีย คอปโปลา มอบของขวัญให้กับเขาด้วยบทบาทที่ปรับแต่งให้เหมาะกับเขาในฐานะเด็กหนุ่มรูปงามฮอลลีวูดที่ไร้เดียงสาใน “ Somewhere ” ซึ่งเป็นบทคารวะเกี่ยวกับหลุมพรางของชื่อเสียงที่ตามใจตัวเอง แม้ว่าจะได้รับการตอบรับค่อนข้างดี แต่ก็ไม่ใช่ ” Lost in Translation ” และดอร์ฟฟ์ก็กลับไปทำภาพยนตร์ B หลายเรื่องเป็นหลัก
จนถึงตอนนี้. คราวนี้เขาจัดการเรื่องของตัวเองกับ “Wheeler” สารคดีมารยาทเกี่ยวกับเท็กซัสเมืองเล็ก ๆ ที่โชคไม่ดีซึ่งตัดสินใจเมื่ออายุ 41 ปีเพื่อลองเสี่ยงโชคในการเป็นนักดนตรีในแนชวิลล์ Dorff ซ่อนตัวอยู่หลังจมูกเทียมที่เป็นก้อน วิกผมมีขนดก และขนคิ้วดกหนาราวกับ “Now, Voyager” และพยายามสร้างตัวเองขึ้นมาใหม่ในฐานะศิลปินที่เอาจริงเอาจังกับค่านิยมที่ล้าสมัยและอดีตที่มีรอยแผลซึ่งมีเพลงต้นฉบับที่ไพเราะจับใจอยู่เป็นประจำ แรปโซไดซ์เกี่ยวกับความมหัศจรรย์ของโอกาสครั้งที่สอง

“วีลเลอร์” เต็มไปด้วยความคิดโบราณหรือเปล่า? ใช่ แต่ความพยายามในการสร้างโรงภาพยนตร์หลอกนี้โดยพื้นฐานแล้วขึ้นอยู่กับไหล่เสื้อลายสก๊อตที่เพรียวบางของ Dorff และถ้าเขาไม่ทำนิยายเกี่ยวกับวีรชนที่เรียบง่าย แต่จริงใจนี้ตีมากกว่าโน้ตสูงสองสามตัว ซึ่งรวมถึงเสียงร้องที่ไพเราะและคีย์บอร์ดประกอบกับเพลงที่เขาแต่งเอง ความจริงใจบางอย่างของเขาในสภาพแวดล้อมนี้อาจมาจาก Steve พ่อของเขา ผู้เขียนเพลงที่ชอบของ Lee Greenwood และAnne Murrayรวมถึงธีมทางทีวีสำหรับ “Spenser: For Hire” และ “Murphy Brown” อย่างไรก็ตาม ไฮไลท์ทางดนตรีคือ “Pour Me Out of This Town” ซึ่งดอร์ฟฟ์เขียนร่วมกับน้องชายแอนดรูว์ ซึ่งเดินตามรอยเท้าพ่อในฐานะนักแต่งเพลงคันทรีที่ประสบความสำเร็จจนกระทั่งเขาเสียชีวิตเมื่ออายุ 40 ปีในเดือนธันวาคม
สำหรับกลไกในนิยาย มันอยู่ระหว่าง “Borat” ซึ่งชายตลกชาวอังกฤษSacha Baron Cohenถูกวางตัวเป็นทีวีคาซัคสถานกำลังสัมภาษณ์บนท้องถนนกับพลเมืองอเมริกันที่ไม่สงสัยและ “ฉันยังอยู่” ที่นี่” ซึ่งบันทึกการแสดงผาดโผนของวาคีน ฟีนิกซ์ โดยอ้างว่าได้เกษียณจากการแสดงแล้ว เพื่อมุ่งความสนใจไปที่การเป็นแร็ปเปอร์ธรรมดาๆ

อย่างไรก็ตาม Dorff ผู้ร่วมเขียนบทกับRyan Rossผู้กำกับของเขา เล่นการเปลี่ยนแปลงของเขาในเอกสารจำลองในคีย์ที่เงียบกว่าและเป็นธรรมชาติกว่า มีคำกล่าวเปิดตามปกติจากคนในบ้านเกิดที่รำลึกถึงวีลเลอร์ ไบรสัน โดยประกาศว่าเขาเป็นเพื่อนที่ชอบธรรมในขณะที่พูดเป็นนัยถึงประวัติศาสตร์ที่ค่อนข้างหินของเขา ผู้อุปถัมภ์บาร์หญิงคนหนึ่งสามารถสรุปธีมหลักของภาพยนตร์เรื่องหนึ่งได้เมื่อเธอตั้งข้อสังเกตว่า “เพลงคันทรีทุกวันนี้มันช่างวิเศษ เกิดอะไรขึ้นกับคาวบอยที่ร้องเพลงเกี่ยวกับชีวิตจริง?” คำตอบสำหรับคำถามนั้นอยู่ในชื่อภาพยนตร์
ในไม่ช้า เราก็ออกเดินทางไปสู่ Music City กับชายคนนี้ ซึ่งใช้ชีวิตตามชื่อเสียงที่ต่ำต้อยและมีอัธยาศัยดี เมื่อเขาบังคับรถกระบะของบิดาผู้ล่วงลับและพูดคุยกับเพื่อนถือกล้องที่มองไม่เห็นซึ่งนั่งบนเบาะผู้โดยสาร นาทีที่เขาสอดแนมเส้นขอบฟ้าในยามค่ำคืนของ Music City ที่วิบวับ วีลเลอร์ที่ตื่นเต้นก็ขับรถออกไปและวิ่งหนีเข้าไปในตรอกที่นำไปสู่ Ryman Auditorium ซึ่งเป็นบ้านเดิมของ Grand Ole Opry สันนิษฐานว่านี่คือจุดที่ดอร์ฟฟ์เริ่มเชื่อมต่อกับผู้ที่ไม่ใช่นักแสดง เช่น ยามที่ไม่ให้เขาเข้าไปในเวทีหรือพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารในเช้าวันรุ่งขึ้นที่สงสัยเกี่ยวกับกล้องในขณะที่ส่งน้ำเชื่อมจำนวนมากสำหรับไส้กรอกหมูของเขา แผนของวีลเลอร์คือการไปเปิดไมโครโฟนในสถานที่ต่างๆ เช่น Bobby’s Idle Hour และ Douglas Corner โดยหวังว่าจะถูกค้นพบ

โชคดีที่มีเขาสอดแนมนักแต่งเพลง Bobby Tomlinson ที่มีชื่อเสียงของแนชวิลล์ (ท่ามกลางนักแสดงหลายคนที่เล่นด้วยตัวเองรวมถึงKris Kristoffersonนักแสดงร่วมเรื่อง “Blade” ของ Dorff ) บนรถทัวร์ที่สัญญาว่าจะดูการแสดงของเขาที่ Dorff สวมหน้ากากของ Wheeler ต่อหน้าผู้อุปถัมภ์ที่แท้จริงที่ไม่สงสัย สิ่งหนึ่งนำไปสู่อีกสิ่งหนึ่ง และในไม่ช้า Wheeler ก็มาถึงสตูดิโอบันทึกเสียงที่ Curb Records แต่เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะดีเกินกว่าจะเป็นจริง กลับกลายเป็น—ค่อนข้างกะทันหันและน่าผิดหวัง—นั่นคือ
หากคุณกำลังมองหาการเบี่ยงเบนความสนใจจากการเมืองในช่วงสุดสัปดาห์นี้ “Wheeler” จะพร้อมให้รับชมตามต้องการและในโรงภาพยนตร์ อย่างไรก็ตาม มีเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ ที่ตัวละครของดอร์ฟฟ์บอกขณะขับรถซึ่งสัมพันธ์กับสถานการณ์ปัจจุบัน วีลเลอร์ ผู้คลั่งไคล้ประวัติศาสตร์มองว่า “เป็นเรื่องตลกจริงๆ” ที่หลายคนไม่พอใจเกี่ยวกับการอพยพผิดกฎหมายในทุกวันนี้ ทำไม? เนื่องจากบรรพบุรุษของเขาอพยพจากเทนเนสซีไปเท็กซัสในช่วงต้นทศวรรษ 1830 เมื่อเม็กซิโกเป็นเจ้าของ ซึ่งเสนอที่ดินฟรีและภาษีต่ำแก่ผู้ที่ย้ายไปอยู่ที่นั่น ในที่สุด สถานการณ์ก็นำไปสู่ยุทธการที่อลาโม หลังจากนั้นเท็กซัสได้กลายเป็นประเทศของตัวเองจนกว่ามันจะถูกผนวกเข้ามาในสหรัฐอเมริกา เก้าปีต่อมา สรุปของเขา: “โดยทั่วไป ท้ายที่สุดแล้ว เราทุกคนล้วนเป็นผู้อพยพผิดกฎหมาย”

ติดตามแฟนเพจได้ที่
Younghappy ดูหนัง