Rebel in the Rye (2017) เขียนไว้ให้โลกจารึก

สนับสนุนโดย

Holden Caulfield เกลียดของปลอม เขาเกลียดชังจินตนาการตื้น ๆ ที่ฮอลลีวูดเสนอให้ แต่ยังคงโหยหาความไร้เดียงสาที่หายไปในวัยหนุ่มของเขา ในฐานะตัวเอกวัยรุ่นอันเป็นที่รักของงานวรรณกรรมชิ้นเอกของ JD Salinger ในปี 1951 เรื่องThe Catcher in the Ryeคอลฟิลด์ได้ปลุกระดมนักเขียนปริศนาที่ทำให้เขามีชีวิต “Rebel in the Rye” ของDanny Strongพยายามที่จะแก้ไขด้วยการวาง Salinger ไว้ที่ศูนย์กลางของชีวประวัติของเขาเอง ในขณะที่ใช้ชีวประวัติของKenneth Slawenski ในปี 2010, JD Salinger: A Lifeเป็นแหล่งข้อมูลหลัก
ฟังดูเหมือนเป็นแนวทางที่มีแนวโน้มดีในตอนเริ่มแรก แต่การดำเนินการนั้นเต็มไปด้วยปัญหา อย่างน้อยที่สุดก็คือการขาดงานจริงของ Salinger เราได้รับข้อความที่ตัดตอนมาบางส่วนพร้อมกับการแสดงความเคารพแบบไร้คำพูด (เช่น ภาพหมุนที่เป็นสัญลักษณ์ของนวนิยาย) แต่ไม่มีความรู้สึกที่แท้จริงเกี่ยวกับอัจฉริยะของเขา “ Paterson ” ของจิม จาร์มุชได้แสดงให้เห็นอย่างเชี่ยวชาญว่ากวีนิพนธ์ของวิลเลียม คาร์ลอส วิลเลียมส์สามารถถ่ายทอดออกมาในรูปแบบภาพยนตร์ได้อย่างไร ทำให้เราดื่มด่ำไปกับจังหวะและน้ำเสียงของข้อความของเขา ภาพยนตร์ของสตรองสนใจในสิ่งที่ซาลิงเจอร์ทำน้อยกว่าสิ่งที่ทำให้เขาทำในสิ่งที่เขาทำ ถือว่าผู้ชมได้อ่านCatcher in the Ryeแล้ว และในระดับนั้นก็เป็นโอกาสที่พลาดไป

จากการศึกษาตัวละคร ภาพนั้นถูกสร้างขึ้นมาอย่างมีประสิทธิภาพและน่าติดตาม แต่ขาดความเร่งด่วนและแรงบันดาลใจในการทำงานที่ดีที่สุดของ Strong สองสคริปต์ที่ยอดเยี่ยมของเขาสำหรับภาพยนตร์ HBO ของJay Roach , ” Recount ” ปี 2008 และ ” Game Change ” ในปี 2012” เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่แคบกว่ามากและเจาะลึกถึงเหตุการณ์ที่บันทึกไว้อย่างดีในประวัติศาสตร์การเมือง การเปิดเผยโปรไฟล์อย่างที่หนังสือของสลาเวนสกี้เคยเปิดเผย มันยังคงทิ้งแง่มุมมากมายในชีวิตของซาลิงเงอร์ที่ปกคลุมไปด้วยความลึกลับ เฉกเช่นงานเขียนส่วนใหญ่ของเขาไม่ปรากฏต่อสายตาของสาธารณชน ผู้แต่งส่วนใหญ่ก็ใช้เวลาหลายปีในการแยกกระท่อมในนิวแฮมป์เชียร์ของเขาเอง รายละเอียดมากมายขาดหายไปจากการเล่าเรื่องนี้ ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นชุดของจังหวะชีวประวัติผสมกับทฤษฎีมากกว่าภาพเหมือนที่มีเนื้อหาครบถ้วน
Nicholas Houltเป็นนักแสดงที่มีพรสวรรค์มากกว่าที่จะสามารถให้ความกระจ่างถึงความไม่มั่นคงและการแก้ไขตัวละครของเขา แต่เขาไม่เคยเชื่อในฐานะ Salinger เลย เขาดูคล้ายกับภาพสลักที่ดูอ่อนเยาว์ซึ่งผู้เขียนน่าจะมีเกี่ยวกับตัวเขาเองเมื่อเขายืนกรานอย่างดื้อรั้นว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เล่น Caulfield ทว่า Hoult สามารถทำอะไรได้มากมายด้วยสคริปต์ที่ทำให้แรงจูงใจหลักของเขายุ่งเหยิงอย่างน่าหงุดหงิด ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเขาเกิดขึ้นในตอนจบ หลังจากบอกลาเพื่อนเก่า ขณะที่เขามองดูชายคนนั้นเดินออกไป Hoult ก็อ้าปากราวกับว่าจะตะโกนหาเขา ก่อนจะหันหลังออกจากเฟรมทันที ความแตกต่างเพียงเล็กน้อยนั้นบ่งบอกถึงความปรารถนาของ Salinger ที่จะพูดมากกว่านี้ และเราหวังว่าภาพยนตร์เรื่องนี้จะพูดมากกว่านี้เช่นกัน
เพื่อนในฉากนี้คือWhit Burnett บรรณาธิการนิตยสารStoryอดีตครูสอนการเขียนของ Salinger และเป็นคนแรกที่เผยแพร่ผลงานของผู้แต่ง Hoult เหลือบมอง Burnett อย่างเร่าร้อนและยืนยันอย่างฉุนเฉียวว่าชายคนนี้มีความใกล้ชิดกับพ่อมากที่สุดเท่าที่ Salinger เคยเจอ แน่นอนว่ามากกว่าชายชราที่โดดเดี่ยวอย่างบ้าคลั่งของเขา หาก “Rebel in the Rye” มีข้อได้เปรียบเหนือเหยื่อออสการ์ที่มีข้อบกพร่องอย่างเท่าเทียมกันของ Roach “ Trumbo ” นั่นคือการคัดเลือกนักแสดงที่สมบูรณ์แบบของทั้งมวลซึ่งนำโดยเควิน สเปซีย์ในบทเบอร์เน็ตต์ เป็นครั้งที่สองของปีนี้ นักแสดงได้ใส่ความอบอุ่นของพ่อที่แปลกประหลาดลงในร่างผู้มีอำนาจที่น่าเกรงขามในตอนแรก

ในฐานะหัวหน้าอาชญากรใน” Baby Driver ” ของEdgar Wrightสเปซีย์ได้เปลี่ยนงานนิทรรศการมากมายให้กลายเป็นซิมโฟนีที่เสียดสี ในขณะที่ปกป้องฮีโร่หนุ่มในรูปแบบที่น่ากลัวและน่าสัมผัส ฉันอดไม่ได้ที่จะนึกถึงครูสเปซีย์ที่เล่นเป็นมีมี่ เลเดอร์“Pay it Forward” ที่ร้ายกาจมาก แต่แสดงได้ดีมาก 2,000 ตัวในฉากแรกๆ ของเบอร์เนตต์ ขณะที่เขามีเสน่ห์และท้าทายนักเรียนของเขาให้ก้าวข้ามความคาดหวังของพวกเขาไปพร้อม ๆ กัน เขาเชื่อว่าเสียงของผู้เขียนเป็นส่วนเสริมของอัตตาของพวกเขา และเรื่องราวก็แตกสลายเมื่อเสียงนั้นไม่สามารถรวมการเล่าเรื่องที่หนักแน่นได้ การประชดของสคริปต์นี้อยู่ที่การเล่าเรื่องล้มเหลวในการรวมเสียงของ Salinger ขึ้นเอง ไม่ว่าจะยืมคำพูดของเขามากี่คำก็ตาม ฉากหลังสงครามโลกครั้งที่สองจะมีพลังมากขึ้นเพียงใดหากพวกเขาสำรวจวิธีการเฉพาะที่บริการสงครามของ Salinger สร้างธีมของนวนิยายของเขา เหมือนกับที่สารคดี Netflix โลดโผนของLaurent Bouzereauเรื่อง “ Five Came Back ” แสดงให้เห็นถึงผลกระทบ ของการทำสงครามกับกรรมการเช่นแฟรงค์ คาปราและวิลเลียม ไวเลอร์ ?
การแพ้ต่อความเท็จของ Caulfield บรรลุความหมายใหม่อย่างลึกซึ้งในแง่ของการกลับคืนสู่รัฐอย่างไม่แยแสของ Salinger ซึ่งเขาได้รับแจ้งว่า PTSD ของเขาเป็นเพียงระยะหนึ่ง นอกจากนี้ยังช่วยอธิบายว่าทำไมซาลิงเงอร์ถึงไม่เห็นด้วยกับแนวคิดเรื่องการประนีประนอมทางศิลปะ แม้ว่าจะส่งผลให้งานของเขาไม่ถูกตีพิมพ์ก็ตาม ปล่อยให้งานเขียนของเขาซื่อตรงและอยู่ในลิ้นชัก ดีกว่าปล่อยให้คนทั่วไปอ่านอย่างสะอาดสะอ้าน มีฉากเดี่ยวหลายฉากที่นี่ที่มีประสิทธิภาพในตัวเอง แต่ฉากเหล่านี้รายล้อมไปด้วยฉากอื่นๆ มากมายที่ Salinger พบกับประตูหมุนของที่ปรึกษา สำหรับผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏ ดูเหมือนว่าเขาเต็มใจที่จะเชื่อฟังคำแนะนำของเบอร์เน็ตต์ ไม่ต้องพูดถึงกูรูทางจิตวิญญาณของเขา สวามี นิฮิลานันดา ( เบอร์นาร์ด ไวท์ ) และตัวแทนวรรณกรรมของเขา โดโรธี โอลด์ดิง ( ซาร่าห์ พอลสัน)โดยใช้เวลาอยู่หน้าจอสั้น ๆ ของเธอให้เกิดประโยชน์สูงสุด)
Burnett บอกให้ Salinger เปลี่ยนเรื่องราวของ Caulfield ให้เป็นนวนิยาย และเขาก็ทำ นิฮิลานันทะบอกให้ซาลิงเงอร์ขจัดความฟุ้งซ่านของเมืองออกจากชีวิตของเขา และเขาก็ทำเช่นนั้น Olding เห็นด้วยกับความฝันของ Salinger ที่จะเขียนเพื่อตัวเองมากกว่าสำหรับแฟนตัวยงของเขาและที่เหลือก็คือประวัติศาสตร์ แรงจูงใจแต่ละอย่างถูกสะกดออกมาในรูปแบบที่เป็นระเบียบเรียบร้อยเกินไป ในขณะที่มองข้ามเนื้อหาที่น่าสนใจมากกว่า เราได้พบกับนักเรียนมัธยมปลายผู้ซึ่งการทรยศต่อผู้เขียนมักถูกตำหนิว่าเป็นคนสันโดษที่ตามมา แต่เราไม่เคยได้เห็นว่ากลุ่มเยาวชนที่นำโดยซาลิงเจอร์มีหน้าตาเป็นอย่างไร การหายไปยังเป็นเหตุผลที่น่าพอใจว่าทำไมเขาถึงปิดชีวิต Burnett อย่างโหดร้ายมาหลายปี นอกเหนือไปจากความโง่เขลาที่บริสุทธิ์ นี่เป็นการละเลยอย่างเห็นได้ชัดเนื่องจากฉากของ Spacey และ Hoult รวมกันเป็นหัวใจของภาพ

หลังจากได้รับการต้อนรับที่ขาดความดแจ่มใสที่ซันแดนซ์ สตรองก็สั่งตัดภาพยนตร์เรื่องนี้เพื่อเข้าฉายในโรงภาพยนตร์ และแม้ว่าฉันไม่ได้ดูคัตก่อนหน้านี้ เรื่องนี้ดูเหมือนจะประกอบด้วยไฮไลท์ที่จำได้เพียงครึ่งเดียวจากละครโทรทัศน์ พิจารณาทางเข้าของแกรนด์โอน่าโอนีลล์เล่นผงาดโดยตายสั่นZoey Deutch เธอถูกกำหนดให้เป็นเป้าหมายที่ไม่อาจบรรลุได้ของตัณหาของซาลิงเงอร์ แต่ทันทีที่พวกเขาแชร์ฉากเดียวร่วมกัน เธอก็ถูกขับออกจากภาพก่อนที่เราจะมีโอกาสซึมซับความสำคัญของความสัมพันธ์ของพวกเขา เมื่อซาลิงเงอร์กลับมาถึงบ้านหลังสงคราม ภรรยาชาวเยอรมันของเขา ( แอนนา บุลลาร์ด ) สร้างความประหลาดใจให้ครอบครัวของเขาพอๆ กับที่เธอแสดงต่อผู้ชม (ในขณะที่ Deutch ได้ฉากสำคัญเพียงฉากเดียว Bullard ได้เพียงบรรทัดเดียว)
ในฐานะภรรยาคนที่สองของ Salinger Lucy Boyntonมีฉากแนะนำที่ดีที่เธอพอใจ Salinger ด้วยการละทิ้งงานของเขาอย่างตรงไปตรงมา แต่ไม่นานก่อนที่ความหลงใหลจะจางหายไปและเธอก็กลายเป็นเพียงใบหน้าอื่นให้เขาเพิกเฉย อย่างน้อยเธอก็ได้คำตอบที่ดีหนึ่งข้อในการตอบสนองต่อการปฏิบัติต่อ Burnett ที่ไม่ดีของสามีของเธอ: “ด้วยการทำสมาธิทั้งหมดนั้น คุณคิดว่าคุณน่าจะเรียนรู้ที่จะให้อภัยได้แล้วในตอนนี้” อนิจจา การให้อภัยไม่ใช่เรื่องง่ายเสมอไป โดยเฉพาะถ้าคุณคือJoyce Maynardมีรายงานว่าซาลิงเงอร์ผู้ชื่นชอบหญิงสาวคนหนึ่งเคยล่อลวงให้มีเพศสัมพันธ์ก่อนที่จะละทิ้งพวกเขาทันที บางที “กบฏในข้าวไรย์” อาจมองข้ามการปฏิบัติต่อผู้หญิงของซาลิงเงอร์ได้อย่างแม่นยำเนื่องจากการกล่าวอ้างที่น่ารำคาญเหล่านี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาจะแสดงความเชื่อมั่นของภาพยนตร์เรื่องนี้อย่างแน่นอน—ว่าซาลิงเงอร์ผลิตงานโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน—เป็นการหลอกลวงอย่างยิ่ง

ติดตามแฟนเพจได้ที่
Younghappy ดูหนัง